Gisteren was ik de hele dag al onrustig… ik zat maar heen weer te woelen op mijn stoel en had al een aantal keer geprobeerd om mijn zus* te bellen. Wilde het noodlot nu net dat haar telefoon kapot was en ze alleen bereikbaar was via haar man. Ze had wel een gare nokia… ja je kent ze nog wel, zo eentje die wij vroeger kei gaaf te gek vonden! Helaas zat op deze nokia geen snake en werkte hij ook niet erg goed. Telkens als ze opnam hoorde zij mij praten, maar ik hoorde simpelweg niet. Proberen we haar man toch even dacht ik! Zo gezegd zo gedaan, maar ook hij nam niet op. Eigenlijk maakte ik me niet echt zorgen. Ook al is mijn zus hoogzwanger, het gebeurd wel vaker dat hij niet opneemt. Hij is een man van alle markten thuis en staat altijd voor anderen klaar of is hard aan het werk!
Opeens gaat mijn eigen telefoon.. de weelderig sound zorgt er altijd voor dat ik in plaats van opnemen naar het muziekje wil luisteren :| Het was mijn verloofde. Schat Malik komt eraan… Ik antwoorde met oke schat spreek je later ik rij naar het ziekenhuis! Zonder te vragen waar ze lag ben ik naar het ziekenhuis geraced. Gelukkig had ik goed gegokt en beneden bij de receptie gevraagd waar ze lag. En daar was ie dan hoor.. we hebben maanden op hem gewacht, tegen hem gepraat en zijn voetjes gevoeld als hij in mama’s buik schopte. Alles zit erop en eraan! Een knappe vent, gezond en groot voor zijn 3/4 weekjes te vroeg geboren te zijn. Wat zijn we trots! Trots dat hij gezond is en het zo goed doet. Trots op zijn ouders dat zij er 9 maanden lang naartoe hebben gewerkt. Trots dat we eindelijk oom en tante zijn geworden.
Gedicht voor Malik
Daar ben je dan Malik <3
uit twee mensen voortgebracht
’t lijkt zo’n simpel gegeven
Wat dieper erover nagedacht
is ’t een wonder, zo’n nieuw leven
Teder, lief en nog zo klein,
een moment voor ons allen om dankbaar te zijn.
*Ik noem haar mijn zus, want zo beschouw ik haar, it’s about the family you create around <3
