Achter het scherm | Verlies van mijn oom

Misschien hebben jullie het wel gemerkt… het ging niet altijd even lekker met posten van dagelijkse artikelen en inmiddels verschijnen er ook geen vlogs meer online. De afgelopen paar maanden had ik het moeilijk met de ziekte en het verlies van mijn oom.

Wekelijks ging ik meerdere keren bij hem op visite, juist omdat hij zelf geen hulp wou. Hierdoor voelde ik me verantwoordelijk om bij hem te gaan kijken. Natuurlijk wilde ik dit zelf ook graag want hij ging steeds verder achteruit en wie wist hoeveel tijd we nog zouden hebben samen.

Hij leed namelijk al 7 jaar aan die stomme Kanker ziekte! En elke dag ging hij een beetje achteruit. Als er één ding is dat ik geleerd heb in deze periode, dan is dat dat het leven kort is. Hierdoor besloot ik de prioriteit niet meer te leggen bij het dagelijks bloggen of het maken van vlogs. Nee, mijn prioriteit was er voor hem zijn. Zoveel mogelijk tijd samen besteden, zodat hij niet alleen hoefde te zijn.

We hadden een super leuke band met elkaar en ondanks dat hij erg koppig was, luisterde die gelukkig naar me. Toen ik naar Zweden ging nam ik al afscheid van hem en toen ik naar Marrakesh vertrok voor een week weer! Het afscheid nemen viel me erg zwaar. Waarop hij luchtig zei, meid het leven gaat door!

Iemand dagelijks zien lijden en telkens een stukje zien aftakelen… dat doet gewoon wat met je. Het gevoel van machteloosheid en verdriet omdat je weet dat de laatste eindhalte de dood zal zijn.

Je hebt zo hard gestreden om te blijven leven, maar toch de strijd verloren.  Je bent nu een aantal weken overleden, maar ik heb nog dagelijks in mijn hoofd dat ik bij je langs moet. Ik ben blij, al klinkt het misschien tegenstrijdig, want man wat heb jij geleden! Wat heb jij je sterk gehouden zonder morfine.

Ik leef ineens van dag tot dag. Niet omdat ik dat fijn vind, maar omdat jouw dood echt een heftige impact op mij heeft gemaakt. Ik merk dat ik ineens heel anders in het leven sta. Ik maak andere keuzes en vind ineens heel andere dingen belangrijk dan voorheen.

Op je begrafenis was ik zo intens verdrietig… En nu? Nu eigenlijk nog steeds. Ze noemen het niet voor niks rouwen. Ik kwam er achter dat rouwen niet iets egoïstisch is, maar eigenlijk iets heel moois is. Alle liefde die je de overledene nog had willen geven, maar geen plek meer heeft om naartoe te gaan spaart zich op in je ooghoeken in de vorm van tranen, in je keel en in je borst. Rouwen is eigenlijk liefde! En liefde is onvoorwaardelijk zelfs wanneer de dood ons scheid!

Hoe ga jij om met het verlies van een dierbare?