Mijn bevallingsverhaal | Welkom Lieve Zayn

Misschien is het je opgevallen… Wij hebben onze kleine de eerste tijd lekker voor onszelf gehouden. En wat is dat genieten zeg! Ik ben zo verliefd op onze kleine vent! Maar ik MOEST gewoon even mijn ei kwijt over de bevalling. In mijn bevallingsverhaal van vandaag vertel ik jullie dan ook hoe alles is verlopen… Lees je mee?

Op zaterdag 27 juli 2019 zijn Abdullah en ik de trotse ouders geworden van Zayn Meray. Hij werd geboren met 37 weken en 5 dagen en een gewicht van 2628 gram. Ja, hij was een beetje te vroeg en ook veel te klein. Maar hij doet het ontzettend goed!

Wat een hitte!

Het begon allemaal op 24 juli 2019 met een onschuldige hoofdpijn. Althans dat dacht ik. Weet je nog dat het een paar dagen onderhand 40 graden was in Nederland? Ik was 37 weken zwanger en kon het echt niet uithouden met die warmte.

Bloeddruk onderzoek

Ik weet niet of ik het al eerder had verteld? Maar via het ziekenhuis deed ik mee aan een onderzoek om bloeddrukken tijdens de zwangerschaps te registeren. Dit betekende dat ik dus zelf elke dag mijn bloeddruk registreerde via een app. Om die reden had ik dus ook een eigen leen bloeddruk meter thuis.

Onschuldige hoofdpijn?

Omdat ik die ochtend last bleef houden van ondraaglijke hoofdpijn deed ik een bloeddruk meting en die was echt veelste hoog. Ik had contact met de verloskundige en deze gaf mij aan dat het verstandig was de koelte op te zoeken.

Ik ging dus vroeg in de ochtend boodschappen doen (lees koffie drinken bij de jumbo), zodat ik in de airco kon zitten. Bij ons thuis was het namelijk 29 graden binnen! Nu kan ik er om lachen, maar toen vond ik het echt niet grappig!

Te hoge bloeddruk

Ik sprak met de verloskundige af dat ik mijn bloeddruk over 1,5 weer zou meten en haar dan zou laten weten of deze gedaald was. Zo gezegd zo gedaan. Half 12 hadden we weer contact, maar helaas mijn bloeddruk liep alleen maar op!

Accuut naar het WKZ

Ik moest accuut naar het WKZ komen. Dit deed ik dus. Ik had zelf nog niet echt door dat er wat ergs aan de hand was en dacht dat dit gewoon door de warmte kwam.

In het ziekenhuis legde ze me aan de CTG, waarop alles er gelukkig goed uit zag. Maar mijn bloeddruk, die wilde niet zakken! Er werden allerlei onderzoeken gedaan, bloed afgenomen, plas afgenomen etc.

Zwangerschapsvergiftiging

Door de hitte was er storing in het lab, dus ik zat tot half 5 ’s avonds te wachten op de uitslagen. Helaas waren die niet goed. Het leek er op dat ik Zwangerschapsvergiftiging had. Ik was behoorlijk in schok! Want wat betekende dat dan precies?

Zwangerschapsvergiftiging is eigenlijk een misleidende term, want het is geen vergiftiging, maar een verzamelnaam voor ernstige complicaties die het gevolg zijn van een te hoge bloeddruk. Je organen functioneren minder, waardoor moeder en baby gevaar lopen.

Hoe nu verder?

Ok, mijn organen functioneerde minder. Maar hoe nu verder? De artsen ging in spoedberaad, want het was ontzettend druk in het WKZ. Blijkbaar hadden meer vrouwen last van de hitte.

Toch terug naar huis

Ik werd naar huis gestuurd, moest rustig aan doen en plat liggen. Ow en vooral geen pijnstillers in nemen, want als het slechter met me ging, dan moest ik terug komen.

De volgende ochtend moest ik me om 07:00 uur melden en dan zouden ze de bevalling gaan inleiden.

Mijn lichaam had andere plannen…

Maar ik heb de volgende ochtend niet eens gered. Ik ging hevig overgeven en Abdullah escorteerde me naar het WKZ. Gelukkig hadden we voor de volgende ochtend alles al klaargezet. Dus het was de vluchtkoffer en camera pakken en gaan!

bevalling opwekken

Eenmaal in het ziekenhuis 23:50werd ik gelijk ingeleid met een ballonkatheter om de baarmoedermond voor te bereiden en de bevalling opwekken. Na het inbrengen van de ballonkatheter werd het ballonnetje gevuld met 50cc steriel water om de baarmoedermond langzaam te laten openen.. Dit kon wel tot de volgende ochtend duren. Ik kan me nog herinneren dat de gynaecoloog tegen me zei: ‘Lekker slapen en bijtanken, morgen heb je een zware dag!’

Van dat lekker slapen kwam niks terecht. Ik had de hele nacht menstruatie pijnen keer 10! Abdullah mocht gelukkig wel bij me blijven op een slaapbank en hij kon lekker wat uitrusten. De tijd ging langzaam.

Mijn vliezen werden gebroken

Maar rond 8 uur s’ochtends werd ik getoucheerd en bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben. Gelukkig maar dacht ik!

Tijd voor de volgende stap. De gynaecoloog zou een gaatje in mijn vliezen gaan maken (ook wel vliezen breken genoemd) waardoor het vruchtwater naar buiten stroomt en de weeën op gang konden komen.

Voordat ze begon belde Ab eerst mijn moeder. Ik had afgesproken dat zij bij de bevalling aanwezig zou zijn. Om half negen was ze er werden mijn vliezen gebroken.

En er werden weeën opwekkers toegediend

Ondertussen lag ik aan een infuus met weeën opwekkers (hormoon oxytocine). Deze kreeg ik toegediend, zodat de weeën goed op gang konden komen.

De gynaecoloog kwam steeds tussendoor kijken. En gaf aan dat er ik vier weeën in 10 minuten moest krijgen in een goede regelmaat.

Ik zat inmiddels op een skippiebal om de weeën die ik kreeg toch gemakkelijk op te kunnen vangen. Mijn gevoel zij namelijk echt dat deze opgewekte weeën veel heftiger zijn dan natuurlijke weeën.

Rond half 3 ’s middags had ik nog steeds geen regelmatige weeën. Blijkbaar had ik een hogere dosis nodig van de hormonen. Deze werden om het half uur met een stapje opgevoerd.

Er kwam een weeënstorm

Rond een 21:00 uur had ik nog steeds geen regelmatige weeën, en maar 4 cm ontsluiting nog steeds. De gynaecoloog vond het te lang duren. De weeën opwekkers werden in een nog wat ramper tempo mijn lichaam ingepompt. Met als gevolg dat mijn lichaam rond half 10 een weeënstorm kreeg.

Ik had al 1,5 dag niet geslapen en was kapot. Had geen pijnstilling en mijn lichaam trok het niet meer. Ik viel bijna van de skippiebal af, omdat ik de pijn niet meer kon verdragen. Gelukkig stond Ab achter me en ving me op.

Ik kan me nog goed herinneren hoe zijn gezicht op den duur vertrok – hij was lijkbleek. En wist niet wat te doen? Want ja, wat doe je als man als je vrouw out gaat van de pijn?

Ik kon de weeën niet meer weg puffen op het ritme van ‘altijd is kortjakje ziek’ of tellen tot 4. Mijn lichaam was er klaar mee!

Dan maar een ruggenprik

De gynaecoloog kwam voor me zitten en en zij dat het tijd was om pijnstilling te kiezen, want ons kind moest geboren worden. De bevalling duurde al veel te lang.

Ik koos voor de ruggenprik. Maar jeetje wat vond ik dit emotioneel gezien erg! Ik had me zo voorgenomen om geen pijnstilling te nemen. En zelfs al zat ik erdoorheen, ik wilde geen pijnstilling. Maar zo nog 4 uur verder… nee dat ging ook niet.

De anesthesist kwam om de ruggenprik te zetten. Maar doordat mijn lichaam zo opgezwollen was door de hitte en vol zat met vocht, konden ze mijn ruggenmerg niet vinden. 6 prikken en uur verder zat de ruggenprik eindelijk.

Wat een verlichting!

Ik voelde me een ander mens! De ruggenprik was op dat moment het beste wat ik ooit gehad had. Binnen 1 minuut was de pijn weg. Echt weg. Heerlijk! Ik kon zelfs weer even lachen en ginnegappen. Wat zoveel pijn wel niet met je lichaam kan doen.

Ik stuurde Abdullah naar huis om zich op te frissen en van de schrik te bekomen. Hij vond het namelijk super erg om mijn in zulke heftige pijn te zien. Men verwachtte dat het nog wel even zou gaan duren, voor mijn persweeën zouden gaan inzetten, dus why not?

6 cm ontsluiting! Ik kan dit!

Ik werd getoucheerd en zat op 6 cm ontsluiting. Yes, dacht ik! Ik kan dit! Mijn vader was ook geschrokken (hij werd goed op de hoogte gehouden door mijn moeder) en zou samen met mijn broertje toch even naar het ziekenhuis komen om me te knuffelen en mij moed in te praten.

Het gaat niet goed met de baby

Ik zat gezellig te kletsen met mijn vader en broertje. En ook mijn schoonzusje was van de partij. Tot de arts aangesneld kwam. Op de CTG zag hij dat de hartslag van ons kindje erg onregelmatig was. Slecht nieuws dus!

Mijn moeder belde ab en zij dat hij zo snel mogelijk naar het ziekenhuis moest komen. Er was niks ernstig zij ze, om hem natuurlijk niet in paniek te laten raken.

We namen nog snel een foto van mijn grote buik, want misschien zou die er zo niet meer zijn… Who knows!

Ondertussen vroeg de arts of men via een sneetje in de hoofdhuid van de baby wat bloed mochten opgevangen om zo de zuurgraad (pH) en/of het lactaat (melkzuur)gehalte van het bloed te bepalen. 

Ik vroeg aan de arts waarom ze dit zouden doen. Waarop hij aangaf, dat door de onregelmatige hartslag onze baby een zuurstoftekort kan hebben. Bij een zuurstoftekort verzuurt het bloed. En dat zien ze dan terug in de sample die ze hebben genomen.

Zo gezegd, zo gedaan. De arts nam de sample af en was binnen een kwartier terug. Mevrouw, nog meer slecht nieuws. Een ph van 7,22. Ik vroeg wat dit betekende. Nou een ph van 7,2 is accuut actie ondernemen. Ik ga even overleggen met het artsen team. Ben zo bij u terug.

Met spoed naar de O.K

Inmiddels was Ab binnen en de arts sprak ons beide aan. Het gaat niet goed met uw zoon, hij heeft een ernstig zuurstof tekort en u moet accuut geopereerd worden. U krijgt een spoed keizersnee. Gaat u mee meneer? Mag ik buiten wachten hoorde ik Ab nog zeggen. Nee, u krijgt maar één keer uw eerste kind. U gaat mee! Dus daar zat hij dan. Inmiddels met een lach!

Op 26 juli om 23:55 lag ik op de O.K. Ik kreeg een spinale anesthesie, een verdoving waarbij je geen gevoel/controle meer hebt in je onderlichaam. Normaal zou je vanaf je middel tot aan je tenen verdoofd moeten zijn, maar mijn verdoving zat veel hoger. Ik voelde de verdoving tot aan mijn nek, waardoor ik met moeite mijn ogen open kon houden.

De die ik zolang had geleden werd vervangen door een mega berg adrenaline. En al lag ik op de operatietafel, mijn hele lichaam begon te trillen. Ik kon niks meer stil houden. Mijn been viel van de operatietafel af. Ik riep nog, mijn been hij valt! Hij valt! Nee, dat gevoel is normaal hoorde ik de O.K. assistente zeggen. Nee, hij valt echt ik zag hem vallen. Mijn been werd weer op O.K. tafel gelegd en de operatie werd gestart.

Een spoed keizersnede

Ab zat vol spanning achter me op een O.K. krukje. Schat gaat het? Doe je ogen open! Ik zag een groen scherm ter hoogte van mijn midden hangen. Die was natuurlijk zodat ik de keizersnede zelf niet hoefde te zien. Mijn ogen vielen weer dicht.

Gefeliciteerd u heeft een jongen. Hoe gaat hij heten? Welk naam geeft u aan uw zoon? Ik zei vol trots Zayn, hij gaat Zayn heten!

Het scherm ging naar beneden en Zayn lag op een plastic scherm. Ik gaf hem een kusje. En voor ik kon beseffen dat mijn zoon was geboren, werd hij al weer weggehaald. Ik begon keihard te huilen. Wat een emotie! Ik had een zoon gekregen. Maar was hij wel gezond?

Ab moest bepalen of hij mee ging met Zayn of bij mij wilde blijven. We hoefde hier niet lang over na te denken en besloten samen dat hij met Zayn mee moest. Ouderinstinct denk ik?

verkoeverkamer

Ik werd dicht genaaid en ging naar de verkoeverkamer. Hier moest ik minimaal een halfuur blijven liggen om de verdoving uit te laten werken. Al die tijd wist ik niet hoe het met Zayn was. Of waar hij was. Gelukkig was Ab bij hem. Jeetje, wat was ik ongerust!

Apgar score

De kinderarts nam Zayn mee om de Apgar score te bepalen. Dit is een check waarbij er op vijf punten gekeken werd naar de gezondheid van Zayn.

De check wordt 1 minuut na de geboorte, 5 minuten na de geboorte en indien nodig 10 minuten de geboorte herhaald.

Ik hoorde achter van Ab dat de eerste score van Zayn een 9 was. En de tweede score een 10. Pfff gelukkig was alles goed met hem!

Happy Family

Toen ik werd opgehaald van de verkoever kamer en naar de verloskamer werd terug gebracht. Zaten Ab, Zayn en mijn moeder, vader, broer en schoonzus al op me te wachten.

We kregen een gezonde zoon!

Ik kon het niet geloven! We hadden een zoon gekregen. Ik wilde hem zo graag knuffelen en bij me houden. Maar ik was zo moe. Ik heb wel 10x gezegd hoeveel ik van hem hield. En dat ik hem mijn hele leven zou beschermen! Dat ik zo blij was dat hij er eindelijk was… tot dat mijn ogen blijkbaar dicht vielen. Gelukkig hadden we de dagen erna nog genoeg tijd om te knuffelen en van elkaar te genieten.

Ook al ervoer ik dit belangrijkste moment uit mijn leven als een rollercoaster van gebeurtenissen en emoties. Ik zou het zo weer over doen, om dit kleine ventje in mijn handen te kunnen houden.

Ik voel mij zo gezegend zijn mama te mogen zijn! Dit gevoel is zo bijzonder! Hij is zo bijzonder! zo klein, zo lief, zo fijn! Hij is nu al mijn hele wereld en ik ben zo trots en verliefd op hem!

Ik hoop dat jullie het leuk en interessant vonden om mijn bevallingsverhaal te lezen. En mochten je nog vragen hebben stel ze dan gerust bij de comments.

Hoe ben jij bevallen?
Op de natuurlijke manier of via een keizersnede?